Opis
Syrop 10 ziół – najmocniejszy na odporność oraz choroby układu oddechowego
Wyrób rękodzielniczy
Skład: Pędy sosny, pędy leszczyny, podbiał, miodunka, macierzanka, korzeń lukrecji, babka lancetowata, dereń, oliwnik, dzika róża
Wszystkie składniki ręcznie zbierane w ekologicznym terenie.
Pojemność 330 ml
Pędy sosny
Sosna zwyczajna: najczęściej wykorzystywane młode pędy (Pinus) zbierane wczesną wiosną na przełomie marca i kwietnia. Substancje czynne uzyskiwane z pączków sosny pomagają utrzymać optymalny stan górnych dróg oddechowych, ułatwiają wydzielanie śluzu, odkrztuszanie i chronią błonę śluzową dróg oddechowych.
Sprawdzają się przede wszystkim przy infekcjach górnych dróg oddechowych. Dzięki zawartym w nim substancjom wykazuje działanie wykrztuśne, napotne, przeciwzapalne, przeciwdrobnoustrojowe. Dlatego wskazania do stosowania syropu sosnowego to:
- kaszel suchy,
- kaszel mokry,
- chrypka,
- przeziębienie,
- ból gardła,
- osłabienie w okresie jesienno-zimowym
- w okresie wzmożonych zachorowań
Pędy leszczyny
Męskie kwiatostany leszczyny, czyli Flos Coryli to te długie chwościki, które widać wiosną na leszczynie. Są bogate w żółty pyłek i (jeśli nie mamy uczulenia oczywiście), który możemy wytrząsnąć. Herbatka – napar z kwiatostanów leszczyny podziała wzmacniająco i stymulująco na organizm po zimie.
Męskie kwiatostany leszczyny zawierają: flawonidy, alantoinę, triterpeny i fitosterole.
Polecane są na stanów zapalnych układu oddechowego, stanów zapalnych gardła, a także działają napotnie.
Podbiał liść i kwiat
Podbiał pospolity to roślina, którą często wykorzystuje się w domu w celach typowo leczniczych. Oprócz tego stanowi składnik wielu preparatów farmaceutycznych, stosowanych w dolegliwościach tj. kaszel, ból gardła czy zapalenie krtani. Podbiał pospolity mocno ceni się w medycynie naturalnej ze względu na właściwości lecznicze. Warunkują je przede wszystkim różnego rodzaju olejki eteryczne oraz związki aktywne jak np. flawonoidy, garbniki, triterpeny, karotenoidy, związki śluzowe, kwasy fenolowe, cholina, a także związki mineralne.
Od dawna wiadomo, że podbiał pospolity to naturalny lek, znajdujący zastosowanie w przypadku dolegliwości układu oddechowego tj. kaszel, zapalenie oskrzeli, a także zaburzenia astmatyczne. Za takie działanie w dużej mierze odpowiadają zarówno właściwości wykrztuśne jak i przeciwkaszlowe. Dzieje się tak ze względu na fakt, że po jego spożyciu powleka on błony śluzowe jamy ustnej oraz gardło, co przekłada się na wyraźne zmniejszenie podrażnień. Dodatkowo zostają aktywowane ruchy nabłonka rzęskowego, co powoduje łatwiejsze odkrztuszanie zalegającej wydzieliny.
Obecność w podbiale flawonoidów powoduje rozluźnienie mięśni gładkich górnych dróg oddechowych oraz oskrzeli.
Do najpopularniejszych właściwości podbiału pospolitego należy działanie:
- wykrztuśne;
- łagodzące kaszel;
- osłonowe na błony śluzowe;
- rozkurczowe na mięśnie dróg oddechowych;
- oczyszczające i dezynfekujące układ oddechowy;
- ułatwiające przepływ powietrza przez drogi oddechowe.
Miodunka plamista
Miodunka, nazywana zamiennie płucnikiem, słynie ze swojego dobroczynnego wpływu na drogi oddechowe, a konkretnie na błony śluzowe dróg oddechowych, dlatego wykorzystuje się ją głównie w leczeniu takich chorób jak zapalenie płuc, oskrzeli i krtani, gruźlica, przewlekły nieżyt gardła i oskrzeli, bóle gardła, uporczywy, suchy kaszel czy trudności z odkrztuszaniem. Roślina wspiera ponadto leczenie tkanki płuc uszkodzonej wskutek kontaktu z pyłem węgla lub cementu, drobinami azbestu czy działania dymu.
Profilaktycznie miodunkę można stosować w celu zwiększenia odporności pęcherzyków płucnych na działanie szkodliwych pyłów oraz substancji lotnych, dlatego ziele wskazane jest szczególnie dla osób przebywających długotrwale w środowisku o mocno zanieczyszczonym powietrzu.
Swoje zbawienne właściwości roślina zawdzięcza głównie zawartości krzemionki (krzemu) i alantoiny, które działają łagodząco oraz zwalczają stany zapalne dróg oddechowych, wspierając odnowę tkanek płucnych. Co więcej, zawarte w zielu saponiny i śluzy rozrzedzają wydzielinę zalegającą w drogach oddechowych, ułatwiając odkrztuszanie, a także wspierają funkcjonowanie nabłonka płuc. Istotnym składnikiem miodunki są też garbniki, które redukują stany zapalne błon śluzowych jamy ustnej i gardła, a także działają przeciwwirusowo i antybakteryjnie. Zażywając roślinę, będziemy zatem rzadziej chorować, a potencjalne infekcje potrwają znacznie krócej, zwłaszcza jeżeli równocześnie włączymy suplementację witaminami C i A, które wzmacniają odporność.
Miodunka to jedno z najmocniejszych ziół wspierających pracę układu oddechowego, którego dobroczynne działanie wykorzystywane jest nawet w leczeniu astmy czy mukowiscydozy.
Macierzanka piaskowa
Cenne właściwości macierzanki znane są już od starożytności. Była ważną częścią praktyk ludowych – stosowano ją w obrzędach i przypisywano jej niemal magiczną moc. Obecnie ziele macierzanki jest cennym surowcem, szeroko stosowanym w zielarstwie i w kuchni, gdzie znana jest także jako tymianek. Nauka potwierdza dziś to, co w starożytności wydawało się być wiedzą powszechną – mianowicie, wpływ macierzanki na zdrowie układu oddechowego. Roślina jest bogata w fenole roślinne, takie jak tymol i karwakrol, które charakteryzują się działaniem przeciwskurczowym, dzięki czemu działa ona łagodząco na podrażnienia gardła i strun głosowych. Przeciwbakteryjne ziele rozrzedza także śluz, wydalany następnie przez kaszel.
Wpływa na:
- Zdrowie układu oddechowego
- Wsparcie wydzielania śluzu w górnych drogach oddechowych
- Silny układ odpornościowy
Korzeń lukrecji
Korzenie lukrecji gładkiej to jeden z najstarszych leków pochodzenia naturalnego. Stosowane są od ponad 4000 lat, a korzystali z nich na pewno medycy starożytnych Chin (do dzisiaj 60% leków roślinnych tam ordynowanych bazuje na lukrecji), Egiptu, Grecji, Indii, Rzymu. O lukrecji w swych pismach wspominali m.in. Hipokrates i Galen, prekursorzy współczesnej medycyny. Glicyryzyna stanowi od 5 do 14% zawartości korzenia lukrecji. To ona, wraz z występującymi tu również glukozą, sacharozą, mannitolem, odpowiada za słodki smak surowca. Dzięki glicyryzynie lukrecja wykazuje szereg właściwości zdrowotnych: ma działanie wykrztuśne, sekretolityczne (rozrzedzające wydzieliny), przeciwdrobnoustrojowe, przeciwzapalne, prawdopodobnie przeciwnowotworowe. Korzeń lukrecji często jest stosowany w chorobach układu oddechowego ze względu na swoje działanie wykrztuśne, sekretolityczne (zmniejsza lepkość śluzu zalegającego w górnych drogach oddechowych), przeciwzapalne, spazmolityczne (rozkurczowe) na mięśnie gładkie oskrzeli. Istotne jest tu też działanie hamujące rozwój bakterii i wirusów, np. wirusa RSV, główną przyczynę zapalenia oskrzeli i płuc u dzieci poniżej 2. roku życia.
Babka Lancetowata
Babka lancetowata wspiera komfort górnych dróg oddechowych – gardła, krtani
i strun głosowych. Pomaga utrzymać prawidłową pracę wątroby, wspiera trawienie
i proces oczyszczania organizmu z produktów przemiany materii. Przyczynia się do utrzymania korzystnej mikroflory bakteryjnej układu jelitowego. Śluzy i garbniki obecne w babce, skutecznie obkurczają naczynia krwionośne i zmniejszają przepuszczalność naczyń włosowatych. Ich głównym przeznaczeniem była walka ze stanami zapalnymi jamy ustnej i krtani.
W medycynie istnieje wiele wyrobów z babki, przeznaczonych do zwalczania schorzenia układu oddechowego. Działanie to jest uwarunkowane obecnością substancji śluzotwórczych, które pokrywają błony śluzowej dróg oddechowych dodatkową warstwą śluzu. Dzięki temu jest ona idealnym środkiem wykrztuśnym. Preparaty z babki lancetowatej łagodzą stany zapalne i powstałe obrzęki, działając rozkurczowo na oskrzela. Oprócz tego ma swoje przeznaczenie jako środek zwalczający kaszel, chrypkę i inne choroby związane z układem oddechowym.
Potwierdzono pozytywny wpływ babki lancetowatej na nasz układ odpornościowy. Badania przeprowadzone na ekstraktach metanolu z liśćmi babki lancetowatej wykazały, że posiada ona składniki, które zwiększają ilość limfocytów we krwi oraz czynników odpowiedzialnych za walkę z wirusami.
Dereń jadalny
Dereń jadalny (łac. Cornus mas), zwany także dereniem właściwym, to roślina rosnąca w Europie Wschodniej i na Bliskim Wschodzie. Jego czerwone owoce stanowią bogactwo związków o działaniu przeciwutleniającym i przeciwzapalnym.
Biorąc pod uwagę niezwykle bogaty skład owoców derenia, od dawna podkreśla się jak cennym są surowcem w kontekście zdrowia. Wskazują na to także niektóre z badań. Wśród najważniejszych właściwości leczniczych surowca wymieniane są:
- działanie przeciwzapalne;
- działanie antyseptyczne;
- działanie moczopędne;
- działanie wzmacniające odporność organizmu.
W medycynie ludowej owoce derenia w postaci nalewki zalecano także w leczeniu grypy, anginy, malarii oraz szkorbutu.
Oliwnik
Wykorzystywany jako środek ściągający, przeciwbólowy, uspokajający, moczopędny, przeciwrobaczy, wykrztuśny, obniżający gorączkę. Mają działanie przeciwbakteryjne, przeciwwirusowe, przeciwzapalne. Stosowane w leczeniu puchliny wodnej, szkorbutu, robaczyc, zapalenia jelit, różnych dolegliwości układu oddechowego, chorobach serca, miażdżycy.
Dzika róża – owoc
Mimo że dzika róża (łac. Rosa canina) to roślina występująca dość powszechnie na obrzeżach lasów, w pobliżu gospodarstw domowych czy w ogródkach działkowych, z całą pewnością można ją nazwać roślinnym panaceum. Wszystko dzięki jej bogatemu składowi chemicznemu, a szczególnie wysokiej zawartości witaminy C oraz związków flawonoidowych, które działają przeciwutleniająco.
Dzika róża stanowi bogate źródło witaminy C (zawiera do 2% witaminy C), a także witamin z grupy B oraz witamin A, E i K. Dodatkowo roślina ta charakteryzuje się wysoką zawartością karotenoidów, m.in. likopenu czy luteiny, a także związków polifenolowych, takich jak garbniki, antocyjany i flawonoidy (np. rutyna).
Związki polifenolowe, podobnie jak witamina C, charakteryzują się najsilniejszymi działaniami przeciwrodnikowymi. Okazuje się, że wśród roślin to właśnie dzika róża wykazuje największą zawartość tych składników. Zawiera znacznie więcej witaminy C niż czarna porzeczka czy owoce cytrusowe. W tej klasyfikacji pokonuje ona nawet aronię, hibiskus i malinę.
Oprócz tego dzika róża zawiera również: cukry, pektyny, olejek eteryczny, kwasy organiczne, foliany (m.in. kwas foliowy) i sole mineralne takie jak sole wapnia, potasu, magnezu, krzemu, a także żelazo.
Owoce z dzikiej róży mają właściwości przeciwutleniające oraz wpływają na zdrowie układu oddechowego. Dzika róża przyczynia się do prawidłowego funkcjonowania układu pokarmowego oraz wzmacnia pęcherz i nerki. Żurawina pomaga zwiększyć wzrost korzystnej mikroflory oraz pomaga utrzymać zdrowie układu moczowego. Ma właściwości przeciwutleniające, dzięki czemu chroni organizm przed degradacją oksydacyjną oraz przyczynia się do jego naturalnej obrony. Imbir ma właściwości przeciwzapalne. Pomaga utrzymać prawidłową równowagę hormonów stanu zapalnego. Przyczynia się do zwiększenia witalności oraz ma właściwości stymulujące i tonizujące.
Wyrób jest rękodziełem liturgicznym medycyny klasztornej
Przed zastosowaniem skontaktuj się z naturapeutą
