Mocarna bomba

Rokitnik – Właściwości rokitnika były znane już starożytnej Grecji i przez wiele wieków stosowane w medycynie ludowej. W Polsce rokitnik zwyczajny nie cieszy się zbytnią popularnością. Mało osób wie o istnieniu takiej rośliny, a jeszcze mniej zdaje sobie sprawę z tego, jakie pozytywne właściwości posiada.

Wyjątkowy skład chemiczny sprawia, że rokitnik może spełniać różnorodne funkcje, jako składnik zwiększający wartość odżywczą produktów spożywczych czyniąc je prozdrowotnym tym samym nadając miano „funkcjonalnym”. W diecie wykorzystywane mogą być owoce, nasiona oraz liście rokitnika. Rokitnik zwyczajny charakteryzuje się dużą zawartością witamin rozpuszczalnych w wodzie i w tłuszczach. Jest bogatym źródłem flawonoidów (kwercetyna, kemferol, izoramnetyna, katechiny). Związki te najbardziej aktywne są pod względem biologicznym – występującym w owocach, a także w liściach rokitnika. Prawdopodobnie to one mają największy wpływ na aktywność przeciwutleniającą owoców tej rośliny. Związki fenolowe nadają cierpki smak owocom oraz biorą udział w tworzeniu barwników i ochronie przed rozwojem niepożądanej mikroflory. Związki fenolowe występujące w liściach i owocach tej rośliny, mają największy wpływ na właściwości przeciwutleniające. Aktywność biologiczna przeciwutleniaczy głównie polega na hamowaniu wolnych rodników, zmniejszaniu frakcji „złego” cholesterolu LDL i zwiększaniu zawartości „dobrego” cholesterolu HDL, zmniejszają ryzyko powstawania i rozwoju nowotworów oraz spowalniają proces starzenia się komórek.

Ponadto rokitnik należy do nielicznych roślin gromadzących w owocach tłuszcz. Tłuszcze znajdują się m.in. w miąższu owoców i nasion rokitnika. Zawartość nienasyconych kwasów tłuszczowych przeważa nad kwasami tłuszczowymi nasyconymi. Stanowi to duży potencjał dla zastosowań przemysłowych i hodowli rokitnika w poszukiwaniu alternatywnych źródeł zdrowszych kwasów tłuszczowych. W nasionach znajduje się największa ich ilość, a najmniejsza tokoferoli w porównaniu z ich zawartością w częściach miękkich owocu. Spośród kwasów, jakie występują w lipidach pozyskanych z nasion rokitnika, warto wymienić kwas linolowy, α-linolenowy oraz oleinowy, które stanowią ok. 86% kwasów tłuszczowych ogółem a także kwas palmitynowy (15–20%), oleinowy (13–30) i stearynowy (2–5%).Fitosterole są istotnym czynnikiem zmniejszającym poziom cholesterolu we krwi, a więc są pomocne w leczeniu hipercholesterolemii. Ponadto stosowane są jako środek pomocniczy w walce z niedokrwienną chorobą serca.

Owoce rokitnika są bogatym źródłem makro i mikroelementów. Posiadają wysoką zawartość magnezu (8,3-9,5 mg/100g), wapnia (5-7,2 mg/100g), żelaza (od 1,24 mg/100g), a także potasu (168-219 mg/100g). Również ilość witamin jest nie mniej imponująca. Rokitnik zawiera średnio 900 mg% witaminy C, dużą ilość prowitaminy A, witaminę E oraz witaminy z grupy B, witaminę K i D. Zawartość kwasu askorbinowego w owocach rokitnika jest większa niż w większości owoców roślin jagodowych i sadowniczych. Dzięki tak unikatowej wartości odżywczej, ekstrakty z rokitnika mogą służyć w ochronie wątroby przed toksycznymi substancjami i stanami zapalnymi oraz normować działanie enzymów wątrobowych.

Miechunka – jest bogata w składniki odżywcze. Zawiera witaminę A i C, jest także źródłem fitosteroli, białka, pektyn, żelaza i fosforu. Co więcej – znajdują się w nim polifenole i kartenoidy. Związki te są niezwykle ważne, ponieważ wpomagają organizm w walce z wolnymi rodnikami. Miechunkę powinny jeść osoby, które mają problemy z układem moczowym. Jej owoce działają moczopędnie, a co za tym idzie – pomagają oczyścić drogi moczowe. Również osoby mające problemy z sercem nie powinny omijać miechunki. Składniki pomarańczowych, kwaskowatych owoców oczyszczają krew, wzmacniają ściany naczyń krwionośnych, obniżają odpowiedzialny za występowanie wielu chorób cholesterol.

Wysoka zawartość witaminy C działa wzmacniająco na odporność – szczególnie jesienią i zimą, gdy notuje się największą liczbę infekcji wirusowych gardła i jamy ustnej.

Roślina dostarcza przede wszystkim witaminy C, witaminy A, witamin z grupy B, fitosteroli oraz fosforu, wapnia i żelaza. Kwas askorbinowy wzmacnia odporność organizmu, przyspiesza powrót do zdrowia w razie infekcji, redukuje poziom złego cholesterolu, a także obniża ryzyko wystąpienia miażdżycy i nadciśnienia krwi.

Witamina C wzmacnia naczynia krwionośne, niweluje działanie wolnych rodników, przez co hamuje procesy starzenia się skóry. Witamina A również wspiera wydolność układu immunologicznego, poprawia jakość wzroku i kondycję cery.

Z kolei witaminy z grupy B działają uspokajająco i poprawiają sprawność intelektualną. Fosfor oraz wapń wzmacniają kości i zęby oraz stymulują przewodnictwo bodźców nerwowych. Do zestawu substancji zawartych w owocach miechunki zaliczamy też fyzaliny i witanolidy, które działają przeciwbakteryjnie, przeciwzapalnie i sprawdzają się jako prewencja chorób nowotworowych. W niektórych opracowaniach można spotkać się z tezą, że, głównie dzięki zawartości alkaloidów tropanowych, miechunka jadalna ma właściwości przeciwzapalne, oczyszczające (przez co warto ją aplikować w razie problemów z układem trawiennym, np. zaparciami) i moczopędne. Z uwagi na tę drugą cechę, roślina jest polecana jako wsparcie terapii kamicy nerkowej oraz leczenia dolegliwości prostaty.

Jeżówka purpurowa -czyli echinacea, to roślina, której właściwości lecznicze odkryli Indianie. Obecnie działanie jeżówki (a zwłaszcza jeżówki purpurowej) doceniają nie tylko zwolennicy medycyny naturalnej, lecz także niektórzy naukowcy. Z badań wynika, że jeżówka wzmacnia odporność, jest sprawdzonym sposobem na przeziębienie i łagodzi objawy trądziku.

Jeżówka (echinacea) to roślina, której właściwości lecznicze odkryli Indianie. Stosowali ją w leczeniu trudno gojących się ran odniesionych na polowaniach, oparzeń, kaszlu, bólu zęba, gardła i głowy, przeziębień, odry, rzeżączki, powiększenia migdałów oraz jako antidotum w przypadkach ukąszenia przez węża, owady lub innych zatruć. Współczesna fitoterapia poleca jeżówkę na przeziębienie, trądzik czy opryszczkę. Wiele z tych właściwości echinacei zostało potwierdzonych w badaniach naukowych. Obecnie ze swojego działania leczniczego najbardziej znana jest jeżówka purpurowa.

Jest uważana za jeden z najcenniejszych środków podnoszących odporność organizmu. Echinacea zalecana jest nie tylko osobom zdrowym, by zapobiec ewentualnym infekcjom, lecz także w stanach wyczerpania i osłabienia organizmu (np. podczas długotrwałego podawania antybiotyków).

Jej wzmacniające odporność działanie potwierdzają naukowcy z University of Connecticut School of Pharmacy, których wyniki badań zostały opublikowane w 2007 roku na łamach “The Lancet Infectious Diseases”. Przekonują oni, że profilaktyczne przyjmowanie przetworów z jeżówki zmniejsza ryzyko rozwoju przeziębienia od 35 (w przypadku zakażenia rynowirusami) do 58 procent (w przypadku zakażenia innymi wirusami odpowiedzialnymi za przeziębienie). Jedno z badań wykazało nawet, że połączenie jeżówki z witaminą C zmniejszało ryzyko zachorowania aż o 86 procent.

Ustalono, że jeżówka wzmacnia odporność poprzez nasilenie procesu fagocytozy (wychwytywania i pochłaniania przez komórki układu odpornościowego wirusów i bakterii) i pobudzanie leukocytów (białych ciałek krwi) do wydzielania substancji przeciwwirusowych (interferonów).

Przyjmowanie jeżówki w czasie przeziębienia skraca czas trwania choroby o półtora dnia – szybciej ustępują kaszel, ból głowy i wydzielina z nosa.

Jeżówka purpurowa jest także nieoceniona w poprawie odporności organizmu.

Cytryniec to roślina, której właściwości i lecznicze działanie wykorzystuje się od tysiącleci w medycynie naturalnej Dalekiego Wschodu. Jednak coraz częściej znajduje zastosowanie w lecznictwie innych krajów świata. Pomoże w stanach zmęczenia fizycznego i psychicznego, osłabienia, rozdrażnienia i niepokoju. Cytryniec – podobnie jak żeń-szeń – wspomaga łagodzenie stanów przemęczenia, poprawia kondycję psychiczną i fizyczną. Za takie działanie cytryńca odpowiedzialne są lignany, które stymulują centralny układ nerwowy, przyczyniając się do poprawy sprawności fizycznej i umysłowej.Przede wszystkim wyróżniono w nim lignany di-benzocyklooktadienowe, które oddziałują na wątrobę, a także pełnią funkcje adaptogenne oraz antynowotworowe.

Cytryniec zawiera szereg polifenoli, takich jak: antocyjany, flawonoidy czy kwasy fenolowe, znane z pozytywnego wpływu na organizm. Jest bogaty także w witaminę C oraz E, kwasy organiczne, a także: wapń, żelazo, bor, chrom, cynk, kobalt, magnez, nikiel i miedź. Cytryniec zawiera również olejki eteryczne.

Poprawia on witalność, przedłuża życie oraz pomaga zachować równowagę psychiczną. Polecany jest także w przypadku chorób układu pokarmowego, infekcji bakteryjnych, a także problemów z układem oddechowym, objawiających się kaszlem, astmą, płytkim oddechem czy nadmiarem śluzu w oskrzelach. Może on być także stosowany przez pacjentów z problemami kardiologicznymi, a także cierpiących na przewlekłe zmęczenie, bezsenność czy nadmierną potliwość.

Lipa to popularne drzewo występujące w Polsce i w całej strefie umiarkowanej na półkuli północnej. Choć tak często możemy ją zobaczyć w lasach, parkach, łąkach i terenach nadwodnych, to czy znamy ją z właściwości prozdrowotnych?Standardowo może być stosowana jako remedium na gorączkę, zarówno w przebiegu procesów zapalnych w organizmie (dodatkowo działa przeciwzapalnie), także w zapaleniu gardła, krtani, oskrzeli, ale i podczas zwykłego przeziębienia. Stosując napar z lipy w tym celu warto pamiętać, że jednocześnie wzmaga ona diurezę (wydalanie moczu) oraz że działanie napotne będzie najskuteczniejsze, gdy po podaniu naparu z lipy położymy się pod ciepłym kocem. W przypadku przeziębienia lipa pomoże także w kaszlu, gdyż ma właściwości wykrztuśne. Napar z kwiatów lipy można też stosować jako środek uspokajający, w tym przypadku najlepiej łączyć lipę z innymi ziołami o podobnym działaniu, np. melisą, szałwią. Można także spróbować naparu z lipy z dodatkiem mleka i odrobiny miodu – taki napój bezpośrednio przed snem pomoże zasnąć.

Warto dodać, że lipa może korzystnie wpływać na dolegliwości ze strony układu pokarmowego. Ma zastosowanie w przypadku chorób wątroby, w zgadze, po przejedzeniu się, a także pomoże w uczuciu pełności w żołądku. Pobudza bowiem wydzielanie żółci i soków trawiennych, a także nieznacznie zmniejsza napięcie mięśni gładkich – a ten rodzaj mięśni przede wszystkim spotykany jest właśnie w układzie pokarmowym.

Pierwiosnek jest od wielu lat stosowany w medycynie ludowej jako środek wykrztuśny, wzmagający wydzielanie śluzu w górnych drogach oddechowych, rozrzedzający zalegającą wydzielinę, łagodzący nieżyty nosa i gardła, a także stany zapalne krtani i oskrzeli.

Kora wierzby uważana jest za naturalny zamiennik aspiryny. Stanowi cenne źródło kwasu salicylowego. Spektrum działania kory wierzby jest bardzo szerokie. Surowiec znany jest zwłaszcza z działania przeciwgorączkowego, przeciwbólowego i przeciwzapalnego.

Lecznicze działanie kory wierzby znane jest od bardzo dawna. Zajmuje ona jedno z najbardziej znaczących miejsc w dziejach farmacji i medycyny.

Dziewanna jest bogatym źródłem wielu cennych składników, między innymi wykazujących działanie przeciwzapalnie i antyoksydacyjne flawonoidów, wyróżniających się działaniem bakteriobójczym garbników, saponin (które działają moczopędnie i przeciwzapalnie), a także związków śluzowych, żywic, kumaryny, olejku eterycznego oraz kwasów organicznych. Dziewanna może się sprawdzić przy leczeniu dolegliwości ze strony układu oddechowego. Możne być wykorzystywana w stanach zapalnych oskrzeli, zwłaszcza przebiegających z zalegającym śluzem (systematycznie pity napar z tej rośliny rozrzedza flegmę i ułatwia odkrztuszanie). Dziewanna może być też wsparciem przy leczeniu uporczywego, suchego kaszlu oraz osób chorych na astmę. Ponadto ze względu na swoje właściwości powlekające może łagodzić ból gardła i chrypę. Wykazuje też działanie osłaniające.

Płucnica należy Do produktów, które najlepiej przyczyniają się do poprawy pracy dróg oddechowych, z pewnością należy zaliczyć płucnicę islandzką. Nazywana również porostem islandzkim, świetnie sprawdza się w przypadku infekcji górnych dróg oddechowych, gardła oraz jamy ustnej. Radzi sobie z takimi dolegliwościami, jak:

• suchy, uciążliwy kaszel,
• ból gardła,
• choroby płuc,
• niemożność odkrztuszania.

Ponadto skutecznie łagodzi podrażnienia gardła i nawilża śluzówkę oraz krtań. Do innych leczniczych właściwości płucnicy islandzkiej można zaliczyć wspomaganie procesów trawiennych, ponieważ ze względu na swój gorzkawy smak, pobudza organizm do wydzielania soków trawiennych. Ponadto działa kojąco na objawy choroby lokomocyjnej i morskiej, a także pobudza przemianę materii.

Podbiał pospolity inaczej – końskie kopyto, boże liczko, kniat, kaczyniec, grzybień, białodrzew, gęsie łebki, kwiat szczupaczy) lubi wilgotne i gliniaste podłoże, dlatego dobrze rośnie przy brzegach rzek i jezior, na łąkach, polach, przydrożnych rowach, nadmorskich klifach, gdzie jednocześnie ma dostęp do słońca. Nie jest rośliną zbyt okazałą – osiąga maksymalnie ok. 30 cm wysokości, ma drobną łodygę, żółte kwiatostany i dość duże charakterystyczne liście. To właśnie przede wszystkim liście stosuje się w ziołolecznictwie, bo zawierają wiele cennych składników, m.in.:

• flawonoidy,
• garbniki,
• karotenoidy,
• związki śluzowe i mineralne,
• kwasy fenolowe,
• olejek eteryczny.

Podbiał pospolity właśnie dzięki tym składnikom wykazuje działanie:

• wykrztuśne,
• przeciwzapalne,
• przeciwbakteryjne,
• przeciwskurczowe,
• osłonowe.

Miodunka, nazywana zamiennie płucnikiem, słynie ze swojego dobroczynnego wpływu na drogi oddechowe, a konkretnie na błony śluzowe dróg oddechowych, dlatego wykorzystuje się ją głównie w leczeniu takich chorób jak zapalenie płuc, oskrzeli i krtani, gruźlica, przewlekły nieżyt gardła i oskrzeli, bóle gardła, uporczywy, suchy kaszel czy trudności z odkrztuszaniem. Roślina wspiera ponadto leczenie tkanki płuc uszkodzonej wskutek kontaktu z pyłem węgla lub cementu, drobinami azbestu czy działania dymu.

Profilaktycznie miodunkę można stosować w celu zwiększenia odporności pęcherzyków płucnych na działanie szkodliwych pyłów oraz substancji lotnych, dlatego ziele wskazane jest szczególnie dla osób przebywających długotrwale w środowisku o mocno zanieczyszczonym powietrzu.

Swoje zbawienne właściwości roślina zawdzięcza głównie zawartości krzemionki (krzemu) i alantoiny, które działają łagodząco oraz zwalczają stany zapalne dróg oddechowych, wspierając odnowę tkanek płucnych. Co więcej, zawarte w zielu saponiny i śluzy rozrzedzają wydzielinę zalegającą w drogach oddechowych, ułatwiając odkrztuszanie, a także wspierają funkcjonowanie nabłonka płuc. Istotnym składnikiem miodunki są też garbniki, które redukują stany zapalne błon śluzowych jamy ustnej i gardła, a także działają przeciwwirusowo i antybakteryjnie. Zażywając roślinę, będziemy zatem rzadziej chorować, a potencjalne infekcje potrwają znacznie krócej, zwłaszcza jeżeli równocześnie włączymy suplementację witaminami C i A, które wzmacniają odporność.

Miodunka to jedno z najmocniejszych ziół wspierających pracę układu oddechowego, którego dobroczynne działanie wykorzystywane jest nawet w leczeniu astmy czy mukowiscydozy.

Miodunka znana jest głównie ze swojego dobroczynnego wpływu na układ oddechowy, jednak jego właściwości zdrowotne są znacznie szersze.

Miodunka wykazuje ponadto działanie:

• moczopędne (wspierając przy chorobach pęcherza moczowego, a nawet kamicy nerek),
• odtruwające,
• detoksykujące.

Co więcej, miodunka jest rośliną bogatą w witaminy z grupy B, które wspomagają prawidłowe funkcjonowanie układu nerwowego, a także poprawiają zdolność koncentracji i pamięć. Ziele obfituje ponadto we flawonoidy, naturalne substancje zwalczające wolne rodniki, które odpowiedzialne są za starzenie się organizmu.

Prawoślaz lekarski to skuteczny sposób na zwalczanie męczącego suchego kaszlu. Jest on chętnie wykorzystywany przy infekcjach dróg oddechowych – przy anginie, zapaleniu krtani, bólu gardła. Zawarte w nim związki śluzowe osłaniają błony śluzowe jamy ustnej i gardła, tworząc naturalną tarczę ochronną.