Poznaj swoje źdźbło trawy- dzieli się swoją wiedzą z ludźmi

„Mamy pod stopami bogactwo, którego nie doceniamy. A gdyby docenili, żyliby do 100 lat.

W tajdze z niedźwiedziami

W czasach sowieckich tradycyjna medycyna została oficjalnie zdelegalizowana, więc Elena Fiodorowna, dziedziczna zielarka, pomagała ludziom potajemnie. Spotykała się z pacjentami w kawiarniach, bibliotekach, wysyłała paczki z ziołami do potrzebujących w całym kraju. Święta spędzała na zbieraniu ziół. A Elena Fedorovna pracowała jako inżynier z wykształcenia w przedsiębiorstwie reżimowym. Dzięki temu przeszła na emeryturę wcześniej niż zwykle – w wieku 50 lat. Na zewnątrz był rok 1975.

„Moja córka dorosła, mój mąż nie miał nic przeciwko moim podróżom. A jeździłam po całej Unii od Kamczatki po kraje bałtyckie  – powiedziała AiF. –  W rejonie Magadanu wędrowała przez lasy i bagna, a gdy nie miała czasu opuścić tajgi przed nocą, wybierała jodłę z dużym konarem, przywiązywała się do drzewa i spała spokojnie. Nie możesz tam spać na ziemi – wieczna zmarzlina. Nie raz spotkałem się z wilkami, niedźwiedziami, dzikami, ale dzikie zwierzęta mnie nie dotykały – Pan zachował.

W przerwach między wyjazdami, wracając do Moskwy, od 9 do 21 siedziałem w Bibliotece im. Lenina. Nakreśliła książki o ziołolecznictwie, które nie były publikowane w czasach sowieckich. Akta zgromadziły 149 grubych zeszytów.

Wśród mentorów, oprócz matki, która nauczyła ją zbierać zioła od ósmego roku życia, Elena Fedorovna wymienia także  Ninę Georgievnę Kovaleva (1913-1972), która również pochodziła z rodziny dziedzicznych zielarzy. W przeciwieństwie do Eleny Fiodorowna miała wykształcenie medyczne, co uczyniło ją legitymowaną w sowieckich kręgach naukowych. Książka Kovalevy „Uzdrowienie ziołami”, oparta na 100-letnim doświadczeniu trzech pokoleń jej rodziny, stała się bestsellerem w naszym kraju w latach 70. Wraz z Niną Georgievną leczyli chorych, w tym sowieckie kierownictwo.

Nieoczekiwanie dla niej zielarz został przedstawiony wysokim władzom przez kucharza rodziny Kosyginów . Kiedyś Elena Fedorovna pomogła tej kobiecie i poradziła córce ministra, aby zwróciła się do Zajcewy. Widząc, że pomoc okazała się skuteczna, zielarz został zaproszony do samych szefów partii. Elena Fedorovna przeprowadziła się do Nikoliny Góry, gdzie znajdowały się dacze jej nowych pacjentów, ale czuła się tam jak ptak w złotej klatce. Minister energetyki i elektryfikacji ZSRR Ignat Nowikow , któremu zielarka bardzo pomogła, obiecał jej mieszkanie i samochód, jeśli tylko zostanie i będzie dalej leczyła wysokich urzędników. „Odpowiedziałem Ignatowi Trofimowiczowi, że jestem przyzwyczajony do podróżowania po kraju z plecakiem. Nawet jeśli to trudne, nie potrafię inaczej. I zostawiła je  ”- wspomina zielarz.

W latach 90., kiedy zmieniło się ustawodawstwo, Elena Fiodorowna otrzymała oficjalnie status ludowej uzdrowicielki z ziołami. Przez prawie pięć lat pracowała w Moskwie w sanatorium-przychodni fabryki dziewiarskiej Kosinsky. Swoimi wynikami zaskoczyła certyfikowanych lekarzy – bez tabletek w cztery tygodnie (tak długo trwał zwykle wyjazd do sanatorium) poradziła sobie z chorobami, które oficjalnej medycynie zajmowały lata.

Teraz Elena Fiodorowna ma 90 lat i nadal pomaga ludziom. (aktualizacja zmarła we wrześniu 2016 r)  Czytanie bez okularów. Nie bierze pigułek. Bierze przykład aktywnego życia od swojej najstarszej, 101-letniej siostry Nyury : „Moja siostra jest na wsi, sama prowadzi gospodarstwo domowe. Niedawno ją odwiedził. Postanowiliśmy wybrać się razem na targ – pięć przystanków od jej domu. Zacząłem czekać na autobus. Nyura był oburzony: „Stałeś się cywilizowany, jeździsz autobusem! Musisz chodzić!”

W sumie Elena Fiodorowna ma trzy siostry i czterech braci. Ich matka samotnie wychowała ośmioro z nich. „Ojciec, Fiodor Minajewicz , był kawalerem św. Jerzego, walczył w wojnie rosyjsko-japońskiej. Car Mikołaj II  osobiście odznaczył go złotym krzyżem św. Jerzego. Ojciec nie poszedł do kołchozu, za co został ogłoszony wrogiem ludu i zesłany na 11 lat do obozu. Kiedy wrócił, nikt z rodziny go nie poznał – bardzo się zmienił i wkrótce zmarł. Mama, Evdokia Grigorievna, z dziećmi, też chcieli zesłać na Syberię jako żona wroga ludu, ale wieśniacy, a my mieszkaliśmy w rejonie Tuły, stanęli w jej obronie górą. Była miła i opiekowała się wszystkimi. Uciekliśmy z obozu, ale z naszego domu wszystko zostało wywiezione, zostały gołe ściany. Kiedy zaczęto namawiać dzieci, by zostały pionierami i mówić, że Boga nie ma, w naszej rodzinie dzieci odmówiły zdjęcia swoich krzyży. Starszych usunięto ze szkoły. A dwa tygodnie później dyrektor przyszedł i powiedział: „Wysłałem meldunek, że wszyscy zostaliśmy pionierami. Wróć. Możesz chodzić z krzyżami. Mama nadal leczyła ludzi z całej okolicy, a podczas Wielkiej Wojny Ojczyźnianej postawiła na nogi setki rannych. Zaprowadzono ich do budynku naszej wiejskiej szkoły. Nie było lekarstw. Mama karmiła bojowników sokiem z pokrzywy, smarowała rany kleikiem z pokrzywy. Nie było też bandaży. Używane stare prześcieradła które były myte w wodzie z popiołem brzozowym – zabija zarazki. Po jednym lub dwóch tygodniach ropne rany pokrywały się różową skórą. Moi dwaj starsi bracia walczyli na froncie. Jeden zaginął. Drugi wrócił w szoku”.

Błogosławieństwo Starszego

Zioła nie raz ratowały ich rodzinę przed głodem: „Kiedy wczesną wiosną orano ogródki warzywne, w całej wsi zbieraliśmy korzenie chwastów, głównie trawy pszenicznej. Na naszym strychu przechowywano 30 worków z korzeniami. Myjemy je, suszymy, mielimy na mąkę. Mama piekła chleb z tej mąki – jest smaczniejszy i bardziej pożywny niż pszenny. W czasie wojny panował straszny głód, ale przetrwaliśmy dzięki korzeniom chwastów.

Mama powiedziała, że ​​Bóg daje człowiekowi trawę, której potrzebuje. Jeśli masz działkę, spójrz, jakiego rodzaju „zachwaszczoną” trawę uprawiasz najczęściej – to będzie twoje lekarstwo. Widzę, że spacerowałem po wsi – przeważnie rdest rośnie koło jednego domu. Wchodzę i pytam: „Czy masz takich, których bolą stawy?” – Tak, ale skąd wiesz? „Pan rozłożył przed domem dywan z ziół leczniczych. Zbierz trawę po rosie i pij”. Kolejny dom. „Czy masz kogoś z nadciśnieniem, chorobą serca?” – „Jest”. „Pan dał ci serdecznik”. A kiedyś dyrektor sierocińca z regionu Tula zwrócił się do mnie: „Dzieci cierpią na enurezę, wszystkie materace są dmuchane. Jak leczyć? I patrzę: obok tego sierocińca nie ma ani jednego zioła oprócz malwy, a to on leczy pęcherz. Ważne jest, aby wiedzieć, które źdźbło trawy jest twoje. Dzieci są uzdrowione”.

W ostatnich latach Elena Fiodorowna często wykładała w klasztorach prawosławnych – odwiedziła 47 klasztorów iw każdym z nich uczyła mnichów ziołolecznictwa. Wypełniła więc błogosławieństwo słynnego starca – archimandryty Cyryla (Pawłowa) , spowiednika zmarłego patriarchy Aleksego II . „Znam mojego ojca od 70 lat. Przeszedł całą wojnę, a kiedy wrócił z frontu, przed wstąpieniem do seminarium, zakwaterował się w Moskwie u mojego przyjaciela. Przez wiele lat ojciec Cyryl był spowiednikiem braci Trójcy Świętej św. Sergiusza Ławry, a potem patriarcha zabrał go do siebie”. Drogę zakonną wybrał również jeden z wnuków zielarza, obecnie  biskup Nestor z Korsunia.

W tym roku Elena Fedorovna osiedliła się w małej wiosce pod Moskwą w świątyni, której rektorem jest jej stary przyjaciel. Entuzjaści gromadzą się na jej wykładach. Chce przekazać ludziom swoją miłość do każdego źdźbła trawy: „Mamy pod stopami bogactwo, którego nie doceniamy. A gdyby docenili, żyliby do 100 lat.